N.B. Het kan zijn dat elementen ontbreken aan deze printversie.
Recensie Media
Serie In ‘Bardot’ wordt Brigitte Bardot platgeslagen tot een verwend kindvrouwtje met een nurkse pruilmond. Maar dankzij haar vertolker Julia de Nunez krijg je toch een glimp van de krachtige uitstraling die de echte Bardot ooit had.
:format(webp)/s3/static.nrc.nl/images/gn4/stripped/data104883748-67fe26.jpg)
De serie Bardot eindigt met een merkwaardige disclaimer: „Jacques Charrier en zijn zoon wonnen de rechtszaak tegen Brigitte Bardot over hoe ze hun relatie en haar zwangerschap afschilderde.” Wat bedoelen de seriemakers daarmee? Even googelen: de ex-man en de enige zoon van de Franse filmster Brigitte Bardot spanden in 1996 een rechtszaak tegen haar aan omdat haar net verschenen autobiografie hun privacy schond. Bardot moest een schadevergoeding betalen. De rechter ontnam haar echter niet het recht om haar levensverhaal te vertellen zoals ze dat wilde.
Maar wat heeft dat met Bardot, de nieuwe dramaserie van de Franse publieke omroep te maken? Die rechtszaak heeft toch geen effect op deze dramaserie? Is dit bedoeld om eventuele nieuwe rechtszaken te voorkomen? De serie vertelt het verhaal in grote lijnen zoals Bardot het bracht, zij het afgezwakt. Zij vond het verschrikkelijk om zwanger te zijn en een kind te krijgen, ze keek nauwelijks om naar haar baby en gaf na de scheiding de voogdij aan haar ex. Bardot en haar ex komen er in de serie allebei slecht af: ze hielden elkaar gevangen, trachtten elkaars carrières te dwarsbomen. Wel wordt de mishandeling door de ex-man gebagatelliseerd tot één klap, die ook nog min of meer per ongeluk is.
Zo laat Bardot soms een glimp zien van wat voor boeiende serie dit had kunnen zijn.
Als vrijgevochten, uitdagende schoonheid die haar seksualiteit openlijk uitdroeg, was Brigitte Bardot de belichaming van de seksuele revolutie van de jaren vijftig en zestig. Zij was de Europese evenknie van Marilyn Monroe, maar dan met los haar en op blote voeten. Zelfs de Franse existentialisten en feministen liepen met haar weg. Bardot stond voor de nieuwe vrijheid van de naoorlogse jeugd – een vrijheid die zij moest bevechten in de Franse mannenwereld. Eerst brak ze los van haar conservatieve rijke familie, daarna moest ze haar plaats bevechten in de filmwereld die haar vooral als ‘seksbom’ wilde gebruiken. Mannen vielen als een blok voor haar en zetten haar vervolgens weg als ‘losbandig’. Ze konden haar niet zien als een volwaardig mens. Bardot profiteerde van haar aantrekkingskracht en haar roem, maar die maakte haar ook tot een gevangene, vooral door de opdringerige, moralistische boulevardpers die haar doorlopend achtervolgde.
Bloedserieus melodrama
Mooie, sterke vrouw gevangen in mannenwereld – een boeiend verhaal, vooral terugkijkend met de feministische bril van nu. Maar deze serie kiest voor de romantiek, gefilmd in een chic ogende, nostalgische stijl die doet denken aan de Franse lichte komedies waarin Brigitte Bardot uitblonk. Behalve dat Bardot helemaal niet licht of komisch is. Dit is bloedserieus melodrama.
De serie volgt Brigitte Bardot in de eerste tien jaar van haar filmcarrière vanaf de auditie in 1949 waar ze de twintigjarige filmmaker Roger Vadim ontmoet. Als vijftienjarig kindmodel krijgt ze meteen een relatie met Vadim, die drie jaar later met haar zou trouwen en haar doorbraakfilm zou regisseren: Et Dieu… créa la femme (1956). Hm, seks met een vijftienjarige? In de serie doen alleen Bardots bekrompen ouders daar moeilijk over. De seriemakers vinden het blijkbaar prima.
Hierna volgt een langdradige reeks romances, in een eindeloze cyclus van zoenen, seks, vreemdgaan, ruzie, zelfmoordpoging, en door naar de volgende. Onder alle aandacht en liefde blijft Bardot eenzaam en labiel – net als Monroe. De aanhoudende belegering van persfotografen wordt beklemmend geschetst. Een achtervolging door paparazzi op scootertjes doet denken aan het einde van Lady Di in een Parijse tunnel.
Clichés
Maar wat is dit alles saai en oppervlakkig neergezet. Vreemd dat Franse filmmakers zo veel clichés over Frankrijk en over de liefde op een rij kunnen krijgen. Het lijkt wel een fotoroman. Bardot wordt platgeslagen tot een verwend kindvrouwtje met een nurkse pruilmond dat steeds weer haar eigen levensgeluk dwarsboomt. De echte Bardot kan een hatelijk secreet zijn – ze is in haar latere leven bijvoorbeeld herhaaldelijk veroordeeld wegens racistische uitingen – maar ze is een stuk boeiender dan hoe ze hier wordt neergezet.
Dat ligt overigens niet aan haar vertolker, de 23-jarige debutante Julia de Nunez. Die lijkt sprekend op Bardot en gooit zich met veel passie en emoties in de rol, waardoor je toch een glimp krijgt van de krachtige uitstraling die de echte Bardot ooit had. Maar ook De Nunez kan niet overtuigend voor de twintigste keer „Je t’aime” lispelen tegen een weer spoedig ingewisselde tegenspeler.
De serie mondt uit in de geboorte van Bardots zoon in 1960, haar postnatale depressie en haar vierde zelfmoordpoging op haar 26ste verjaardag. Blijkbaar vonden de seriemakers dat toch te deprimerend, dus zien we in het laatste shot Bardot nog even mooi glimlachen met een kitten in haar armen.
